ama şuan herbirparçamı tek tek özlerken hiç de alışamadığımı farkediyorum.
özlüyorum; yatağımı, odamı, çiçeklerimi, ada'mı, nehirlerimi özlüyorum, koştuğum taşlı yollarımı, ubahnlarımı özlüyorum, yemeklerimi ve mutfağımı ama en çok da arkadaşlarımı... bugün yemeğe layık bir ekmek bile bulamadığımda üstüne bir de apollogasse yazan davetiyeye baktığımda, evet dedim maalesef alışamamışım.
1 müthiş fikr-i beyanda bulunulmuş:
bir gun viyanada bulacaksin kendini, sonbaharin sonu sirasi.
o gune kadar, nerdeysen oranin tadini cikar. izmiri hafife aliyorsun.
Yorum Gönder